Ludzie nadal żeglują dookoła świata, aby sprawdzić swe umiejętności oraz wytrwałość. Ale pierwszym żeglarzom, którzy popłynęli w podróż dookoła świata przyświecały praktyczne cele: kolonizacja i handel. Należy wiedzieć, że na czele pierwszej wyprawy dookoła świata stał portugalski arystokrata Ferdynand Magellan. Już wcześniej odbył kilka podróży w poszukiwaniu szlaków handlowych dla Portugalii, ale pokłóciwszy się z królem portugalskim, wypłynął w morze pod hiszpańską banderą. Hiszpanie chcieli zdobyć szlaki handlowe na Wschód i zająć tamtejsze terytorium, zwłaszcza Moluki (Wyspy Korzenne). F. Magellan wierzył, że można było dotrzeć do Moluków płynąc na zachód, wokół południowego krańca Ameryki, zamiast korzystać ze wschodnich portugalskich szlaków handlowych wokół Afryki. Już w dwa miesiące po przybyciu F. Magellana na dwór hiszpański młody król Karol (późniejszy cesarz Karol V) zgodził się sfinansować ten projekt. We wrześniu 1519 roku F. Magellan opuścił Hiszpanię w towarzystwie 260 ludzi, prowadząc 5 okrętów: „Victoria”, Trinidad”, „Santiago”, „San Antonio” i „Concepcion”. Statki wiozły spore ilości towarów, ale F. Magellan nie przewidział długości tej podróży i za brał za mało żywności. Flota przepłynęła Ocean Atlantycki, na krótko zatrzymując się na Wyspach Kanaryjskich, po czym popłynęła do Brazylii i w dół wzdłuż wschodniego wybrzeża Południowej Ameryki. F. Magellan spotkał się z wieloma trudnościami w czasie tej podróży. Pogoda była tak mocno niesprzyjająca, że zdecydował się przezimować na lądzie, na wybrzeżu obecnej Patagonii. Kilku ludzi z załogi podniosło bunt z powodu małych racji żywnościowych i przenikliwego zimna.
Aby go stłumić, F. Magellan musiał rozstrzelać jego przywódców. Nieco później zatonął „Santiago”. Pozostałe okręty znalazły w końcu drogę na Ocean Spokojny przez wąskie przejście, obecnie noszące nazwę Cieśnina Magellana. Marynarze zauważyli ze statków ogniska rozpalone na lądzie przez tubylców i nazwali ten obszar Tierra del Fuego (Ziemia Ognista). Odkrycie cieśniny przez F. Magellana stanowiło dowód na to, że istniała inna droga na Wschód – trasa wokół Ameryki Południowej. W tym okresie czasu pogorszyły się warunki życia. Załoga „San Antonio” uciekła, zabierając ze sobą większość zapasów żywności. 20 marynarzy z pozostałych okrętów zmarło z głodu w czasie przeprawy przez Ocean Spokojny. Po zaopatrzeniu się w zapasy żywności na Wyspach Marshalla flota F. Magellana skierowała się na Filipiny. Tu właśnie rozegrała się tragedia. F. Magellan został wplątany w kłótnię między lokalnymi wodzami, w wyniku czego został zabity wraz z 40 członkami załogi. Po zmarłym F. Magellanie, dowództwo nad pozostałymi przy życiu 115 ludźmi przejął kapitan Sebastian del Cano. Ponieważ nie dysponował wystarczającą liczbą marynarzy do obsługi trzech statków, porzucił „Cocepcion”. Pozostałe okręty kontynuowały podróż i dotarły na Moluki w listopadzie 1521 roku, gdzie podróżnicy zakupili przyprawy, po które wypłynęli w tę podróż. Aby zwiększyć szanse dowiezienia do kraju choć części zakupionych towarów, statki rozdzieliły się i każdy wybrał inną drogę powrotną do Hiszpanii. „Trinidad” popłynął na wschód w kierunku należącej do Hiszpanii Panamy, ale wpadł w ręce Portugalczyków. „Victoria” popłynęła na zachód. Przecięła portugalskie szlaki handlowe na Oceanie Indyjskim i opłynęła południowy kraniec Afryki. Nie dała się schwytać i powróciła do Hiszpanii w 1522 roku, opłynąwszy kulę ziemską w trzy lata. Warto powiedzieć, że jednym z ludzi F. Magellana, który przeżył podróż dookoła świata był marynarz Antonio Pigafetta.
Większość posiadanych informacji o podróżach F. Magellana i S. del Cano pochodzi właśnie z jego dziennika, opublikowanego dwa lata po powrocie. Jego sprawozdanie pełne jest fascynujących, szczegółowych opisów tego, co widział w trakcie podróży. Opisuje on między innymi rekiny-ludojady na południowym Atlantyku i naturalne zjawisko elektryczne zwane Ogniem św. Elma, jak również straszne warunki podczas podróży, takie jak chłód, sztormy, marne pożywienie i śmierdzącą wodę do picia. Wspomina także ludzi, których spotkał po drodze. Należy wiedzieć, że znów na czele drugiej wyprawy dookoła świata stał Anglik, Francis Drake. W owych czasach wielu ludzi wierzyło, że Ziemia Ognista jest częścią ogromnego południowego kontynentu zwanego „terra australis”. Inni znów twierdzili, że jest wyspą. Królowa angielska Elżbieta I wysłała Drake’a w podróż wzdłuż Cieśniny Magellana, aby sprawdził, która z tych hipotez była prawdziwa. Tajną misją Drake’a było przywiezienie skarbów i przypraw. Oboje byli świadomi, że zdobycie tego wszystkiego pociągało za sobą akty piractwa, co mogło zepsuć stosunki między Anglią a Hiszpanią. W podróż wypłynęło 5 okrętów: „Marigold”, „Pelican”, „Swan”, „Elizabeth” i „Christopher”. Podobnie jak F. Magellan, Drake spotkał się z wieloma problemami w czasie swej podróży.
Drake zdobył srebro, złoto, szmaragdy i perły na hiszpańskich okrętach. Sztormy, głód i choroby były przyczyną buntów załóg, jednak Drake uparcie kontynuował podróż przez Cieśninę Magellana. Nie znalazł „terry australis” ale dowiódł, że Ziemia Ognista jest wyspą. Drake powrócił do Anglii 3 listopada 1580 roku, a królowa osobiście odwiedziła go na jego okręcie i nadała mu tytuł szlachecki.